Hey!
Anemoon is vorige week weer begonnen met hulp van buiten. Het werd meteen duidelijk hoe veel ze dat had gemist, alles was enthousiasme om weer aan het werk te zijn, om weer bij iemand in de buurt te mogen en om koekjes te bakken. De activiteiten hebben we zo aangepast dat Anemoon vaker een bijdrage levert aan de maaltijd en bij de taakjes in en om het huis. Ze kijkt bijvoorbeeld erg trots als ze (met hulp) de tafel heeft gedekt, dus het lijkt heel goed te werken. We denken dat we Anemoon in het verleden vaak overvraagd hebben, toen tijdens de corona-isolatie anderhalf jaar structureel ondervraagd, en dat we nu een balans vinden van rustige maar uitdagende activiteit. Het blijft overigens wel gewoon heel spannend met de corona en met mensen die weer in de buurt komen, maar we hebben besloten te vertrouwen op de vaccinatie en de fysieke weerbaarheid van onszelf en de medewerkers. Het is niet ideaal, maar dat was in volledige isolatie leven evenmin.

We begonnen Zus&Zo ooit vanuit het idee dat ieder mens zinvol werk verdient, iets dat meer is dan “dagbesteding.” Er zat ook een goeie dosis geldingsdrang bij, om te bewijzen dat Anemoon óók een waardevol iemand is die maatschappelijk aanzien verdient. “Anemoon bakt koekjes” klinkt gewoon veel beter dan “Anemoon heeft bij alles hulp nodig.” Maar in de praktijk bestaan die twee dingen naast elkaar. Bovendien boeit het Anemoon zelf totaal niet wat mensen van haar denken, dus het is niet zo interessant of de maatschappij haar op waarde schat, zolang de mensen om haar heen dat maar doen.

Daarom is het tijd geworden om te stoppen met de commerciële arm Zus&Zo. Dat is beter voor ons en beter voor Anemoon. We zullen rustig doorkoken en onze dag zinvol blijven besteden, deels in de keuken, maar zonder de stress van bestellingen en drukke markten (en 450 cupcakes, omfg, die 450 cupcakes).
Liefs en tot de volgende,
Aster